De zee is onbereikbaar voor mensen met een beperking. De verhalen van Laura, Ginevra en Valeria: "Stranden met voorzieningen alleen op papier en geblokkeerde hellingen."

In Italië zeg je 'zomer' en denk je aan de zee . Een directe, bijna vanzelfsprekende connectie. Voor veel mensen met een beperking is het strand echter nog steeds een hindernisbaan van wegzakkend zand, geblokkeerde hellingen en voorzieningen die op papier bestaan, maar in werkelijkheid niet werken. De verhalen van Laura G. , Valeria S. en Ginevra C. – drie verschillende stemmen, elk met hun eigen regio, omstandigheden en behoeften – schetsen een duidelijk beeld: inclusie aan zee is een kwestie van rechten . En die rechten worden tegenwoordig te vaak genegeerd.

Laura is de moeder van Giovanni , geboren in 1987 met cerebrale parese die resulteerde in spastische tetraparese . "Volgens de beste specialisten zou mijn zoon nooit hebben kunnen lopen of praten", zegt ze. Giovanni heeft echter zelfs leren zwemmen en voelt zich vrij in het water. Een vrijheid die echter als een last weegt voor twee ouders van in de zeventig. In de zomer reist het gezin, oorspronkelijk uit Livorno , naar Tirrenia "waar zand is", maar - zegt Laura - "geen van de stranden aan de kust is uitgerust met faciliteiten." Zelfs in hun woonplaats bieden de openbare stranden geen oplossingen. Het resultaat is een paradox: om te gaan zwemmen, moet je aankloppen bij particuliere gelegenheden, betalen voor toegang voor een begeleider en hopen dat architectonische barrières de dag niet tot een krachtmeting maken. "Het is niet juist dat een gezin met een beperking zich tot particuliere gelegenheden moet wenden", benadrukt Laura. Er zijn weliswaar voorzieningen aanwezig, maar die zijn vaak niet voor iedereen bereikbaar .

Valeria , moeder van een meisje met een complexe beperking, spreekt verbitterd over de situatie in Marina di Pisa . Haar foto is somber en toont een enkel uitgerust strand , met opritten die zijn omgebouwd tot parkeerplaatsen voor onoplettende mensen, en een idee van inclusiviteit dat "slechts lippendienst" is. En wanneer ze met al haar kinderen naar het strand probeert te gaan , stuit ze op een ander obstakel: het gebrek aan hulp in augustus . "In de zomer kan ik niemand vinden die me wil helpen met mijn gehandicapte dochter , hoeveel ik ook bereid ben te betalen. Er zijn weinig badplaatsen; als je ze aangeeft, word je gecontroleerd door de politie, maar je ziet nooit dat er concrete maatregelen worden genomen. Toen mijn dochter klein was, droegen we haar in onze armen en namen we grote risico's, want je kunt gemakkelijk vallen op trappen of oneffen terrein. Maar nu is ze volwassen en is haar houding erg zwaar ." Dus wordt het gezin gedwongen uit elkaar te gaan, met gedwongen diensten waarbij de vader op het strand is met de normaal gehandicapte kinderen en de moeder tot 's avonds thuis is met haar gehandicapte dochter. "Ik kan niet kiezen, ik word gedwongen", zegt Valeria. Een uitdrukking die vaak opduikt in verhalen over handicaps: gedwongen, niet door gebrek aan verlangen, maar door de afwezigheid van voorwaarden .

Ginevra woont in Rome en sinds ze al twaalf jaar in een rolstoel zit , is ze helemaal niet meer naar het strand geweest. "Ik heb het een paar keer geprobeerd, maar toen heb ik het opgegeven", legt ze uit. Haar gezondheidsprobleem is tweeledig: een ademhalings- en een loopprobleem , en het is ontstaan na lange ziekenhuisbehandelingen. Voor haar, die alleen woont, is de barrière niet alleen het strand, maar de stad zelf: trottoirs zonder hellingen, kuilen , fietsen, glas en afval dat de doorgang blokkeert, metro's zonder liften, openbaar vervoer dat te druk is voor iemand met een beperking. "Uiteindelijk beperkt mijn actieradius zich tot de buurt. Er zijn misschien wel voorzieningen , maar als je, zoals ik, geen auto of iemand hebt om je te begeleiden, zijn het slechts stippen op een kaart die je nooit zult bereiken ."

Drie verhalen, één boodschap : toegang tot de zee is niet alleen een kwestie van wandelpaden en strandstoelen. Het is een ecosysteem van diensten, vervoer, kosten, regels en, bovenal, de inzet en het begrip van iedereen . Wandelpaden zijn nuttig als ze daadwerkelijk naar de kust leiden, niet als ze in het niets eindigen; "banen" (amfibische stoelen) helpen als iemand is opgeleid om ze te gebruiken; hellingen werken als ze niet bezet zijn door fietsen en andere grote voorwerpen; toegankelijke toiletten zijn toegankelijk als iedereen ze kan betalen; een begeleider is onderdeel van de oplossing, niet slechts een extra ticket om te betalen. Hier stort de retoriek van inclusie in : als toegang een economische, logistieke en culturele tol eist, dan wordt het simpelweg synoniem met beleefde uitsluiting.

Er is ook de kwestie van afstand en geografie. Valeria is duidelijk: "De situatie is beter aan de Riviera Romagnola ", maar voor haar dochter zijn die extra reisuren draaglijk. Dan is er nog de onzichtbare en invloedrijke kwestie van verzorgers. In augustus, wanneer veel diensten gesloten zijn, nemen mensen met een beperking geen vakantie . "We hebben geen proclamaties nodig, alleen duidelijke keuzes", verklaart Valeria. Gemeenten moeten ten minste één stuk gratis strand garanderen dat echt toegankelijk is – niet alleen op papier – met looppaden naar de kust, amfibiestoelen en getraind personeel om assistentie te verlenen. Toegang voor begeleiders moet waar nodig gratis zijn en de wetshandhaving moet ingrijpen om ervoor te zorgen dat dit wordt gerespecteerd. We hebben toegankelijk openbaar vervoer nodig, zomerpendelbussen die van het stadscentrum naar het strand rijden met aangewezen haltes . Lokale overheden en de politie moeten ervoor zorgen dat hellingen en parkeerplaatsen geen parkeerterreinen worden, en ook de private sector kan zijn steentje bijdragen, niet alleen uit vrijgevigheid, maar ook uit maatschappelijke verantwoordelijkheid : barrières slechten, tarieven herzien en de toegankelijkheid meten met transparante normen.

Ten slotte is er iets dat ons allemaal aangaat. Of een oprit vrij is of geblokkeerd, hangt af van onze gewoonten. Of een doorgang gerespecteerd of genegeerd wordt, hangt af van ons idee van burgerschap. Valeria zegt bitter: "Mensen geven er niet om anderen te respecteren, noch in het normale leven, noch tijdens ziekte ." En zolang Laura moet kiezen tussen een toilet en een extra kaartje, zolang Valeria het gezin moet opsplitsen om "diensten te draaien", en Ginevra beperkt blijft tot haar buurt omdat de stad eindigt waar de trappen beginnen, zal de zee een grens vormen. En een grens scheidt per definitie. Zomer aan zee , in een land omringd door water, zou geen privilege moeten zijn .